Op het aanrecht….!

Wie heeft het nou niet tegenwoordig.  Je hele hebben en houwen sjouw je als je niet uitkijkt met je mee.  De hele wereld … niet op je nek maar in je zak. Ik weet zeker dat dit kleine apparaatje ook jou al volledig in de tang heeft.  En… ik moet eerlijk toegeven…ik ben er ook aan verslaafd.

Zo’n drie jaar geleden stond ik nog helemaal aan de andere kant. Was ik nog tamelijk populair in de groep van de “niet mobielen”.
Niks veranderlijker dan een mens zullen we maar zeggen. Toch is dat  niet helemaal waar want eigenlijk ontkom je er niet aan. Wil je een beetje met je tijd meegaan, meedoen met het promoten van je bedrijf, je winkel en je imago , handig en snel inspelen op je social media,  hip en trendy overkomen en  vooral niet voorbijgelopen worden door de handigheid van je kinderen zul je er toch een aan moeten schaffen.

Zo onschuldig en misschien wel een beetje te naïef dacht ik er toen ook over. Niet wetend dat dit kleine hebbedingetje ook een grote sluipmoordenaar kan zijn.
Buiten dat dit slimme apparaatje (want dat is het) mij ook heel veel goeds heeft gebracht zoals inzichten in het reilen en zeilen van mijn werkgebied via  twitter en facebook, handig een contact leggen, snel even een foto maken, gauw iets googlen, merk ik dat er ook wel heel veel negatieve effecten aan dat apparaatje kleven. Je wereld wordt ineens veel groter. Je krijgt enorm veel prikkels. Je ziet veel. Waarschijnlijk teveel. Het werkt verslavend. Je kunt er niet meer buiten en het apparaatje is zelfs tot in de slaapkamer doorgedrongen. Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Het is als het ware je tweede “ik”. Of ben ik ondertussen niet meer dan mijn smartphone? Ik begin me er ernstig van bewust te worden dat, hoe meer ik met mijn smartphone kan en doe, hoe afhankelijker ik ervan wordt en des te  minder vrije tijd , tijd om te ontspannen ik overhoud. Die piepjes, fluitjes en trillingen… ze  dringen zich namelijk te pas en te onpas aan je op.  Onderzoeken hebben aangetoond  dat als mensen een berichtje krijgen op hun telefoon ze zich nauwelijks in kunnen houden om niet a la minuut te kijken. Elke piepje roept toch een zekere spanning op. Je “moet” kijken wie of wat het was. Onlangs ontdekte ik op Facebook een schuifje waarmee je aan kunt geven dat je even weg bent. Ja… je leest het goed. Google  houdt van actie! Google zit  je daarom aardig achter de broek aan en maakt er een sport van dat jij  binnen een tijdsbestek van 5 minuten op een bericht gaat reageren. Reageer je namelijk binnen 5 minuten dan komt er op jouw Facebook pagina te staan dat jij zeer toegankelijk bent voor berichten. Door met dit schuifje aan te geven dat je weg bent zal google jouw trage reactie door de vingers zien. Google bepaalt echter wel dat ik voor een maximale tijd van 12 uur weg mag zijn. Het moet niet gekker worden! Het zal me daarom ook niet verbazen dat ik in de toekomst de status van afwezigheid,  dus mijn vrije tijd, van google moet gaan kopen. Gek…opeens moet ik denken aan het gezegde:”Wie betaald, bepaalt”.

Zo bepaal ik nu voor mijn kinderen dat zij ‘savonds hun smartphone inleveren. Want hoe tegenstrijdig het nu klinkt een voorbeeld nemen aan je telefoon is heel gezond. Op tijd opladen en resetten  is een must anders val ook jij een keer uit.  Ik verwachtte een hoop tegengas maar nee… Keurig liggen de smartphones aan de oplader op het aanrecht. Ze vinden het eigenlijk heerlijk!   Af en toe heb je dat gewoon zo hard nodig. Een gezagdrager met autoriteit. Iemand die je kan bijsturen. Maar ja…ik ben volwassen. Volwassenen stuur je niet. Die mogen zelf weten… Tegenwoordig moet ik het doen met de nieuwe autoriteit. Een autoriteit die vanuit mezelf komt.   Maar oei…wat is dat moeilijk! Verlangend kijk ik dan ook uit naar de dag dat mijn Phone ook in het rijtje op het aanrecht liggen mag.